مربیگری به عنوان رویکردی نوین در آموزش سازمانی

در هر سازمانی افراد در جایگاه نیروی تازه استخدام شده و یا جهت ارتقاء شغلی خود بیش از پیش نیازمند توسعه و پیشرفت حرفه ای خود هستند. اهمیت این موضوع، آموزش را به عنوان مؤثرترین روش ارتقاء مهارت های فردی و شغلی مطرح کرده و در اولویت برنامه ریزی و مدیریت سازمان قرار می دهد. پرورش سرمایه انسانی و کشف استعدادها با نگرش رهبری و مربیگری به عنوان رویکردی نوین در حوزه سیستم های آموزشی است. همچنین این الگوی جدید آموزش در راستای توسعه و گسترش به خصوص در کشور ما راهی طولانی در پیش دارد. امروزه در بسیاری از سازمان ها شاهد آن هستیم که جهت برخورد با چالش ها و پاسخگویی به نیازهای شغلی کارکنان از این رویکرد استقبال شده است.

مربیگری به عنوان رویکردی نوین با هدف رشد و بالندگی نیروی انسانی، از مفاهیم نوین مدیریت آموزش می باشد. در این روش فراگیران با هدایت مربی و با قرار گرفتن در فضایی انگیزشی و چالش برانگیز به صورت غیر مستقیم آموزش مفاهیم و مهارت های مورد نیاز خود را تجربه می کنند. از نکات مثبت مربیگری این است که فراگیران در تعیین و تحقق اهداف خود مشارکت داشته و شاهد بهبود عمکرد خود در محیط واقعی کار خواهند بود. در واقع مربی با توانایی رهبریش کارایی، یادگیری و توسعه یک فرد را تسهیل می‌کند.

فرآیند مربیگـری به عنوان رویکردی نوین بـر دو امـر متمرکـز اسـت:

1. هدایت کارکنان در جهت شناسایی نیازهای مربوط به بهبود عملکردشان
2. ایجاد تعهد در جهت دنبال نمودن مراحل بهبود عملکرد

 یک مربی:

• دیدگاه عینی نسبت به اهداف افراد دارد.
• به فراگیران جهت درس گرفتن از اشتباهاتشان یاری می رساند.
• به افراد از جایگاه مربی نمی‌گوید که چه کاری باید انجام شود.
• به افراد یاد می‌دهد که رویکرد مثبت نسبت به یادگیری داشته باشند.
• به برداشتن اولین قدم کمک می کند.

در مبحث مربیگری به عنوان رویکردی نوین دو سبک اصلی تعریف می شود:

1. هل دادن (در این سبک مربی بیشتر صحبت می کند)
2. کشیدن (در این سبک مربی بیشتر گوش می دهد)

باید توجه داشت که هر دو سبک در موقعیت مناسب کاربردی بوده و یک مربی با استفاده از تخصص و توانایی خود می تواند با تلفیق هر دو در امر آموزش سود ببرد.